- Γέροντα, όταν κάποια γυναίκα μας πή: δέν μέ κατάλαβε ό πνευματικός, τί πρέπει νά της πούμε;
– Πέστε της: Μήπως εσύ δέν του έδωσες νά καταλάβη; Μήπως τό σφάλμα είναι δικό σου;. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις νά προβληματίζετε τον άλλον, νά μήν τον δικαιολογήτε εύκολα. Τά πράγματα είναι πολύ λεπτά. Έδώ, βλέπεις, καί τους πνευματικούς ακόμη τούς μπερδεύουν.
– Καί άν μας πή ότι δέν αναπαύεται στόν πνευματικό της;
- Γιά νά μήν αναπαύεται, μήπως φταίει καί αυτή, μήπως ζητά νά τήν άναπαύη ό πνευματικός στο θέλημα της. Κάποιος, ας υποθέσουμε, αδιαφορεί γιά τήν οικογένεια του καί έχουν συνέχεια φασαρίες μέ τήν γυναίκα του. Θέλει νά τήν χωρίση καί έρχεται καί μού κάνει παράπονα, μέ τήν απαίτηση νά πάρω τό μέρος του, γιά νά διαλύσω τήν οικογένεια του! Άν τού πώ: εσύ είσαι ένοχος γιά όλη τήν ιστορία, άν δέν συναισθανθή τήν ένοχη του, θά πή ότι δέν τον άνέπαυσα. Λένε δηλαδή μερικοί: δέν μέ άνέπαυσε ό πνευματικός, γιατί δέν τούς λέει νά κάνουν αυτό πού θέλουν. Αν ό πνευματικός δικαιολογή τά πάθη του καθενός, μπορεί νά τούς ανάπαυση όλους, άλλά δέν βοηθιούνται έτσι οί άνθρωποι. Αν είναι νά αναπαύουμε τόν καθέναν στά πάθη
του, τότε ας αναπαύσουμε καί τόν διάβολο. Έρχεσαι λ.χ. εσύ καί μού λές: Ή τάδε αδελφή μου μίλησε άσχημα. Έ, σου λέω, μή δίνης σημασία σ’ αυτήν, καί σέ αναπαύω. Έρχεται μετά άπό λίγο αυτή ή αδελφή καί μου λέει γιά σένα: Ή τάδε αδελφή έτσι καί έτσι έκανε. Έ, τώρα, της λέω, καλά, δέν τήν ξέρεις αυτήν; Μήν τήν παίρνης καί στά σοβαρά. Τήν άνέπαυσα καί αυτήν. Έτσι όλους τούς αναπαύω, άλλά καί όλους τούς πεδικλώνω! Ένώ πρέπει νά σου πώ: έλα εδώ γιά νά σου μιλήση έτσι ή αδελφή, κάτι της έκανες, οπότε θα αισθανθής τήν ένοχη σου καί θά διορθωθής. Γιατί, άπό τήν στιγμή πού θά αίσθανθής τήν ενοχή σου, όλα θά πάνε καλά. Ή πραγματική ανάπαυση έρχεται, όταν τοποθετηθή ό άνθρωπος σωστά. Σκοπός είναι πώς θά αναπαυθούμε στόν Παράδεισο, όχι πώς θά αναπαυθούμε στήν γη. Είναι μερικοί πνευματικοί πού αναπαύουν τόν λογισμό τού άλλου, καί μετά εκείνος λέει: πολύ μέ άνέπαυσε ό πνευματικός, αλλά μένει αδιόρθωτος. Ένώ πρέπει νά βοηθήσουν τόν άνθρωπο νά βρή τά κουσούρια του, νά διορθωθή καί στήν συνέχεια νά τόν κατευθύνουν. Τότε μόνον έρχεται ή πραγματική ανάπαυση. Τό νά ανάπαυσης τόν άλλον στά πάθη του, δέν είναι βοήθεια αυτό γιά μένα είναι έγκλημα. Γιά νά μπόρεση νά βοηθήση ό πνευματικός δύο ανθρώπους πού έχουν σχέση, πρέπει νά έχη επικοινωνία καί μέ τούς δύο. Όταν άκούη λ.χ. λογισμούς δύο ανθρώπων πού έχουν διαφορές, πρέπει νά γνωρίζη καί τις δύο ψυχές, γιατί ό καθένας μπορεί νά παρουσιάζη τό θέμα, όπως τό καταλαβαίνει. Καί νά δεχθή νά λύση τις διαφορές τους, μόνον άν δεχθούν νά τις λύση σύμφωνα μέ τό Ευαγγέλιο, γιατί όλες οί άλλες λύσεις είναι ένας συνεχής πονοκέφαλος καί χρειάζονται συνέχεια ασπιρίνες. Ύστερα νά βάλη τόν καθέναν στήν θέση του νά μή δικαίωση κανέναν. Νά πή στόν καθέναν τά κουσούρια του, οπότε πελεκιέται τό ένα στραβό, πελεκιέται καί τό άλλο, καί έτσι συμφωνούν καί συνεννοούνται. Τό μόνο καλό πού έχω είναι αυτό: ποτέ δέν δικαιώνω κανέναν, έστω καί άν δέν φταίη. Όταν λ.χ. έρχωνται οί γυναίκες καί μού λένε ότι έχουν προβλήματα στήν οικογένεια καί φταίει ό άνδρας, κατσαδιάζω τις γυναίκες. Όταν έρχωνται οί άνδρες καί κάνουν παράπονα γιά τις γυναίκες, κατσαδιάζω τούς άνδρες. Δέν αναπαύω τόν λογισμό τους, άλλά λέω τά στραβά τού καθενός λέω στον καθέναν αυτό που του χρειάζεται, γιά νά βοηθηθή. Αλλιώς φεύγει αναπαυμένος ό ένας, φεύγει αναπαυμένος καί ό άλλος, καί στό σπίτι πιάνονται μεταξύ τους. Είχε δίκιο πού μού είπε γιά σένα έτσι!. Καί σ’ έμενα ξέρεις τί είπε γιά σένα;. Θέλω νά πώ, κανέναν δέν αναπαύω στά πάθη του. Πολλούς μάλιστα τούς μαλώνω πολύ – φυσικά γιά τό καλό τους -, άλλά φεύγουν πραγματικά αναπαυμένοι. Μπορεί νά φεύγουν πικραμένοι, άλλά μέσα τους καταλαβαίνουν ότι έγώ πικράθηκα πιο πολύ άπό αυτούς, καί αυτό τούς πληροφορεί.
– Μερικοί, Γέροντα, νιώθουν σιγουριά, όταν τούς μαλώνετε.
– Ναί, γιατί δέν τόν μαλώνω τόν άλλον ξερά. Θά του πώ ότι έχει αυτά τά καλά, γιά νά τά αξιοποίηση, καί αυτά τά κουσούρια, γιά νά τά διόρθωση. Όταν δέν του πης τήν αλήθεια, τότε, σέ μιά στιγμή πού δέν κολακεύεται, παλαβώνει.
– Πέστε της: Μήπως εσύ δέν του έδωσες νά καταλάβη; Μήπως τό σφάλμα είναι δικό σου;. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις νά προβληματίζετε τον άλλον, νά μήν τον δικαιολογήτε εύκολα. Τά πράγματα είναι πολύ λεπτά. Έδώ, βλέπεις, καί τους πνευματικούς ακόμη τούς μπερδεύουν.
– Καί άν μας πή ότι δέν αναπαύεται στόν πνευματικό της;
- Γιά νά μήν αναπαύεται, μήπως φταίει καί αυτή, μήπως ζητά νά τήν άναπαύη ό πνευματικός στο θέλημα της. Κάποιος, ας υποθέσουμε, αδιαφορεί γιά τήν οικογένεια του καί έχουν συνέχεια φασαρίες μέ τήν γυναίκα του. Θέλει νά τήν χωρίση καί έρχεται καί μού κάνει παράπονα, μέ τήν απαίτηση νά πάρω τό μέρος του, γιά νά διαλύσω τήν οικογένεια του! Άν τού πώ: εσύ είσαι ένοχος γιά όλη τήν ιστορία, άν δέν συναισθανθή τήν ένοχη του, θά πή ότι δέν τον άνέπαυσα. Λένε δηλαδή μερικοί: δέν μέ άνέπαυσε ό πνευματικός, γιατί δέν τούς λέει νά κάνουν αυτό πού θέλουν. Αν ό πνευματικός δικαιολογή τά πάθη του καθενός, μπορεί νά τούς ανάπαυση όλους, άλλά δέν βοηθιούνται έτσι οί άνθρωποι. Αν είναι νά αναπαύουμε τόν καθέναν στά πάθη
του, τότε ας αναπαύσουμε καί τόν διάβολο. Έρχεσαι λ.χ. εσύ καί μού λές: Ή τάδε αδελφή μου μίλησε άσχημα. Έ, σου λέω, μή δίνης σημασία σ’ αυτήν, καί σέ αναπαύω. Έρχεται μετά άπό λίγο αυτή ή αδελφή καί μου λέει γιά σένα: Ή τάδε αδελφή έτσι καί έτσι έκανε. Έ, τώρα, της λέω, καλά, δέν τήν ξέρεις αυτήν; Μήν τήν παίρνης καί στά σοβαρά. Τήν άνέπαυσα καί αυτήν. Έτσι όλους τούς αναπαύω, άλλά καί όλους τούς πεδικλώνω! Ένώ πρέπει νά σου πώ: έλα εδώ γιά νά σου μιλήση έτσι ή αδελφή, κάτι της έκανες, οπότε θα αισθανθής τήν ένοχη σου καί θά διορθωθής. Γιατί, άπό τήν στιγμή πού θά αίσθανθής τήν ενοχή σου, όλα θά πάνε καλά. Ή πραγματική ανάπαυση έρχεται, όταν τοποθετηθή ό άνθρωπος σωστά. Σκοπός είναι πώς θά αναπαυθούμε στόν Παράδεισο, όχι πώς θά αναπαυθούμε στήν γη. Είναι μερικοί πνευματικοί πού αναπαύουν τόν λογισμό τού άλλου, καί μετά εκείνος λέει: πολύ μέ άνέπαυσε ό πνευματικός, αλλά μένει αδιόρθωτος. Ένώ πρέπει νά βοηθήσουν τόν άνθρωπο νά βρή τά κουσούρια του, νά διορθωθή καί στήν συνέχεια νά τόν κατευθύνουν. Τότε μόνον έρχεται ή πραγματική ανάπαυση. Τό νά ανάπαυσης τόν άλλον στά πάθη του, δέν είναι βοήθεια αυτό γιά μένα είναι έγκλημα. Γιά νά μπόρεση νά βοηθήση ό πνευματικός δύο ανθρώπους πού έχουν σχέση, πρέπει νά έχη επικοινωνία καί μέ τούς δύο. Όταν άκούη λ.χ. λογισμούς δύο ανθρώπων πού έχουν διαφορές, πρέπει νά γνωρίζη καί τις δύο ψυχές, γιατί ό καθένας μπορεί νά παρουσιάζη τό θέμα, όπως τό καταλαβαίνει. Καί νά δεχθή νά λύση τις διαφορές τους, μόνον άν δεχθούν νά τις λύση σύμφωνα μέ τό Ευαγγέλιο, γιατί όλες οί άλλες λύσεις είναι ένας συνεχής πονοκέφαλος καί χρειάζονται συνέχεια ασπιρίνες. Ύστερα νά βάλη τόν καθέναν στήν θέση του νά μή δικαίωση κανέναν. Νά πή στόν καθέναν τά κουσούρια του, οπότε πελεκιέται τό ένα στραβό, πελεκιέται καί τό άλλο, καί έτσι συμφωνούν καί συνεννοούνται. Τό μόνο καλό πού έχω είναι αυτό: ποτέ δέν δικαιώνω κανέναν, έστω καί άν δέν φταίη. Όταν λ.χ. έρχωνται οί γυναίκες καί μού λένε ότι έχουν προβλήματα στήν οικογένεια καί φταίει ό άνδρας, κατσαδιάζω τις γυναίκες. Όταν έρχωνται οί άνδρες καί κάνουν παράπονα γιά τις γυναίκες, κατσαδιάζω τούς άνδρες. Δέν αναπαύω τόν λογισμό τους, άλλά λέω τά στραβά τού καθενός λέω στον καθέναν αυτό που του χρειάζεται, γιά νά βοηθηθή. Αλλιώς φεύγει αναπαυμένος ό ένας, φεύγει αναπαυμένος καί ό άλλος, καί στό σπίτι πιάνονται μεταξύ τους. Είχε δίκιο πού μού είπε γιά σένα έτσι!. Καί σ’ έμενα ξέρεις τί είπε γιά σένα;. Θέλω νά πώ, κανέναν δέν αναπαύω στά πάθη του. Πολλούς μάλιστα τούς μαλώνω πολύ – φυσικά γιά τό καλό τους -, άλλά φεύγουν πραγματικά αναπαυμένοι. Μπορεί νά φεύγουν πικραμένοι, άλλά μέσα τους καταλαβαίνουν ότι έγώ πικράθηκα πιο πολύ άπό αυτούς, καί αυτό τούς πληροφορεί.
– Μερικοί, Γέροντα, νιώθουν σιγουριά, όταν τούς μαλώνετε.
– Ναί, γιατί δέν τόν μαλώνω τόν άλλον ξερά. Θά του πώ ότι έχει αυτά τά καλά, γιά νά τά αξιοποίηση, καί αυτά τά κουσούρια, γιά νά τά διόρθωση. Όταν δέν του πης τήν αλήθεια, τότε, σέ μιά στιγμή πού δέν κολακεύεται, παλαβώνει.
(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Γ΄- ΠΕΝΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου