Ὁ Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης ἔσωσε μελλοθάνατο

 

Μαρ­τυ­ρί­α π. Ἰ­ω­άν­νου Νιρ­γι­αν­ά­κη: «Στό Νο­σο­κο­μεῖ­ο πού ἐρ­γα­ζό­μουν, στό Ν.Ι.Ε.Ε. (Νο­σηλευ­­τι­κό Ἵδρυμα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος), εἰ­σή­χθη πρός θε­ρα­πεί­α ἕ­νας φοι­τη­τής 19 ἐ­τῶν μέ ὑ­ψη­λό πυ­ρε­τό (39, 40, 40,5). Ὁ φοι­τη­τής αὐ­τός ὀνομα­ζό­ταν Στυ­λι­α­νός Στερ­γι­α­νός τοῦ Χρή­στου καί τῆς Εὐ­αγ­γε­λί­ας, κάτοι­κος Πα­τη­σί­ων (ὁ­δός Πα­τησίων 339Ε, τη­λέ­φω­νο: 2102017620). Οἱ γο­νεῖς του ἦσαν πνευ­μα­τι­κά μου παι­δι­ά, εὐ­λα­βέ­στα­τοι ἄνθρωποι καί εἶ­χαν καί ἕ­να ἄλ­λο ἀ­γό­ρι.

»Ὁ Στέ­λι­ος λοι­πόν, εἶ­χε ἕ­να ὑ­ψη­λό­τα­το πυ­ρε­τό ἐ­πί πο­λύ με­γά­λο χρο­νι­κό δι­ά­στη­μα, χω­ρίς νά ὑ­πο­χω­ρῆ οὔ­τε μί­α γραμ­μή κά­τω ἀ­πό τό 39,5. Ἀ­δι­ά­γνω­στος ὅ­πως ἦ­ταν, στό τέ­λος ὁ κα­θη­γη­τής κ. Μιλτι­ά­δης Σαμαρ­τζής μέ τούς βο­η­θούς του κα­τέ­λη­ξαν στό συμ­πέ­ρα­σμα ὅ­τι ἡ ἀ­σθέ­νει­α τοῦ Στέ­λι­ου πιθανόν νά ἦ­ταν μί­α μορ­φή ”ἀ­κο­κυ­τα­ρε­ναι­μί­ας”. Χρησιμοποί­η­σαν ὅ­λα τά φάρ­μα­κα, ἀ­κό­μη καί με­γά­λες δόσεις κορ­τι­ζό­νης, χω­ρίς κα­νέ­να ἀ­πο­τέ­λε­σμα.

»Οἱ γι­α­τροί μᾶς ἐ­νη­μέ­ρω­σαν ὅ­τι καί τό πι­ό ἁ­πλό μι­κρό­βι­ο πού μπο­ρεῖ νά κολλή­ση θά ἐ­πι­φέ­ρη τόν θά­να­το. Σέ λί­γες ἡ­μέ­ρες –ὕ­στε­ρα ἀ­πό ἰ­α­τρι­κά συμ­βού­λι­α πού εἶ­χαν γί­νει– οἱ γι­α­τροί μᾶς δι­α­βε­βαί­ω­σαν ὅ­τι ἡ Ἰα­τρι­κή δέν μπο­ρεῖ πλέ­ον νά προ­σφέ­ρη τί­πο­τε ἀ­πο­λύ­τως. Πε­ρι­μέ­να­με πλέ­ον μαζί μέ ὅ­λο τό ἰ­α­τρι­κό καί νο­ση­λευ­τι­κό προ­σω­πι­κό καί οἱ τρα­γι­κοί γο­νεῖς του τήν ὥ­ρα πού θά κα­τα­λή­ξη. Ἐ­κεί­νη τήν στιγ­μή σκέ­φθη­κα τόν γέροντα Ἰ­ά­κω­βο.

»Κά­λε­σα τόν πα­τέ­ρα του καί τοῦ εἶ­πα ἐ­πιγραμ­μα­τι­κά: ”Κύριε Χρῆ­στο, ὁ Στέ­λι­ος εἶ­ναι ἕ­νας...

ἄγ­γε­λος καί ὁ Χρι­στός τόν θέ­λει κον­τά Του. Ὁ μό­νος πού θά μπο­ροῦ­σε νά μᾶς βο­η­θή­ση αὐ­τήν τήν ἔ­σχα­τη στιγ­μή εἶ­ναι ὁ πα­τήρ Ἰ­ά­κω­βος, ἀλ­λά δυ­στυ­χῶς αὐ­τήν τήν ὥ­ρα δέν μπο­ρεῖς νά φύ­γης, δι­ό­τι πε­ρι­μένο­με τήν τρα­γι­κή κα­τά­λη­ξη­”.

»Ὁ μα­κα­ρι­στός κ. Χρῆ­στος, πι­ά­σθη­κε ἀ­πό τά λό­για μου –δέν εἶ­χε ἄλ­λω­στε ἄλ­λη ἐ­πι­λο­γή– πῆ­ρε τό αὐ­το­κί­νη­το, τό ἔ­κα­νε ἀ­ε­ρο­πλά­νο, πῆ­γε στόν Ὅ­σιο Δαυ­ΐδ, βρῆ­κε τόν ἅ­γιο Γέ­ρον­τα, ἔ­πε­σε στά πό­δια του καί κλαί­γον­τας γο­ε­ρῶς τοῦ εἶ­πε τό πρόβλη­­μα τοῦ παι­διοῦ του.

»Ὁ Γέ­ρον­τας φά­νη­κε ὅ­τι τό ἤ­ξε­ρε. ”Κύριε Χρῆ­στο –μέ συγ­χω­ρεῖ­τε– θά κά­νω προ­σευ­χή –μέ συγχωρεῖ­τε– πε­ρι­μέ­νε­τε λί­γο σᾶς πα­ρα­κα­λῶ­”.

»Σέ λί­γο ἔ­γι­νε τό ὑ­περ­θαῦ­μα. ”Κύριε Χρῆ­στο­” τοῦ λέ­γει, ”μόλις αὐ­τήν τήν στιγ­μή ἔ­πε­σε ὁ πυ­ρετός. Τό παι­δί θά γί­νη κα­λά. Ὁ ἅ­γι­ος Δαυ­ΐδ τό εἶ­πε στόν Χρι­στό καί τοῦ ἔ­κα­νε τό χα­τή­ρι­”.

»Ὁ κ. Χρῆ­στος τά ἔ­χα­σε κυ­ρι­ο­λε­κτι­κά, παίρ­νει τη­λέ­φω­νο στό Νο­σο­κο­μεῖ­ο, τό ση­κώ­νει ἡ Προ­ϊ­σταμένη κ. Δω­ρο­θέ­α Πλα­γι­αν­νά­κου. ”Κύριε  Χρῆ­στο­” τοῦ λέ­γει, ”ὅλο τό Νο­σο­κο­μεῖ­ο πα­νη­γυ­ρί­ζει καί σέ ψά­χνο­με. Πρίν πέν­τε λε­πτά ἔ­πε­σε ἀ­πό­το­μα ὁ πυ­ρε­τός τοῦ Στέ­λι­ου, χω­ρίς νά ἐ­ξη­γῆται τό γε­γο­νό­ς”.

»Ὅ­λοι κλαί­γα­με ἀ­πό χα­ρά καί μό­νον ὅ­ταν ἦλ­θε ὁ κ. Χρῆ­στος, μᾶς πε­ρι­έ­γρα­ψε πῶς καί ἀ­πό ποι­όν συνετε­λέ­σθη τό θαῦ­μα.

»Ὁ Στέ­λι­ος εἶ­ναι παν­τρε­μέ­νος μέ δύ­ο παι­δά­κι­α, πα­ρα­μέ­νει γνή­σι­ον τέ­κνον τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μέ ὅ­λα τά πνευ­μα­τι­κά χα­ρί­σμα­τα πού τοῦ ἔ­δω­σε ὁ Χρι­στός.

»Τό γε­γο­νός αὐ­τό τό ἔ­ζη­σα ἐ­πί εἰ­κο­σι­τε­τρα­ώρου βά­σε­ως, δι­ό­τι μοῦ ἦ­ταν καί εἶ­ναι λί­αν ἀ­γα­πη­τός, οἱ δέ γο­νεῖς του ἦ­ταν ἀ­πό τά ἐ­κλε­κτό­τε­ρα πνευ­μα­τι­κά τέ­κνα μου».

ΑΠΟΣΜΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ: Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ: enromiosini.gr