ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ

                              

Στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καταχωρίσθηκε ἐπισήμως ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, κατόπιν αἰτήματος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χαλκίδος μέσῳ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἕνας νέος Ἅγιος. Τὸ Πατριαρχεῖο καθόρισε νὰ τιμᾶται στὸ ἑξῆς ὡς Ἅγιος ὁ ἱερομόναχος Ἰάκωβος Τσαλίκης κάθε χρόνο στὶς 22 Νοεμβρίου.

Ἡ πράξη αὐτὴ τῆς Ἁγιοκατατάξεως τοῦ νέου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου ἦλθε νὰ ἐπισφραγίσει τὴ γνώμη καὶ τὸ φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν γιὰ τὸν ἅγιο Ἰάκωβο. Ὁ πιστὸς καὶ εὐσεβὴς λαός, τὰ πλήθη τῶν προσκυνητῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Δαβὶδ τῆς Εὐβοίας ποὺ συν­έρρεαν στὴ Μονή, τῆς ὁποίας ἡγούμενος ἦταν ὁ γέροντας καὶ νῦν ἅγιος Ἰάκωβος, καὶ ἐξομολογοῦνταν σ᾿ ἐκεῖνον τὶς ἁμαρτίες τους καὶ κοινωνοῦσαν ἀπὸ τὰ χέρια του, αἰσθάνονταν ὅτι ἕνας ἅγιος ζοῦσε ἀνάμεσά τους· καὶ μὲ τὶς προσευχές του ἔβλεπαν θαύματα. Ὑπάρχουν πολλὲς ἐνυπόγραφες μαρτυρίες γιὰ τὰ θαύματα αὐτὰ καὶ γιὰ θεραπεῖες δαιμονισμένων.

Γεννημένος ὁ Ἅγιος στὴν ἁγιοτόκο Μικρὰ Ἀσία στὶς 5 Νοεμβρίου 1920 ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, τὸν Σταῦρο καὶ τὴν Θεοδώρα, πολὺ μικρὸς γνώρισε τὴν ταλαιπωρία τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς τοῦ 1922 καὶ τὴν προσφυγιὰ μὲ τὴν οἰκογένειά του στὸ χωριὸ Φαράκλα κοντὰ στὸ Προκόπι Εὐβοίας. Οἱ πικρὲς ἐμπειρίες τῆς προσφυγιᾶς ἔκαναν ἀκόμη πιὸ πονετικὴ τὴν ἐκ φύσεως φιλάνθρωπη ψυχή του.

Ἐνῶ τελείωσε μὲ «ἄριστα» τὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο, δὲν συνέχισε σὲ ἄλλες σπουδὲς λόγῳ οἰκονομικῶν δυσκολιῶν, ἀλλὰ βοηθοῦσε τὸν πατέρα του στὶς οἰκοδομικές του ἐργασίες.

Ὅλες τὶς ἐλεύθερες ὧρες του τὶς γέμιζε μὲ συμμετοχὴ στὶς Ἱερὲς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας. Ζοῦσε ἀσκητικὰ καὶ σὲ ἡλικία 32 ἐτῶν ὁ Θεὸς ἐκπλήρωσε τὸν βαθύτατο πόθο τῆς ζωῆς του ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια. Ἐκάρη μοναχός. Ἔπειτα ἀπὸ λίγο, τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1952, χειροτονήθηκε ἱερεὺς ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Χαλκίδος Γρηγόριο. Στὶς 25 Ἰουνίου 1975 ἀνέλαβε τὴ θέση τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Δαβὶδ τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ, τὴν ὁποία λάμπρυνε μέχρι τὶς 21 Νοεμβρίου 1991, ὁπότε καὶ παρέδωσε τὴν ἁγία ψυχή του στὸν Κύριο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Οἱ χιλιάδες πιστοὶ ποὺ τὸν ἀποχαιρέτισαν στὸν τάφο του, ἀναβοοῦσαν: «Ἅγιος! Ἅγιος!». Ἂς ἔχουμε τὶς θεοπειθεῖς πρεσβεῖες του, ἐκεῖ στὴ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, πλησίον τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, ὅπου εὑρίσκεται.